„Bóg przemawia zawsze! Mówi do każdego z nas zawsze. Za czym podążamy, gdy Go słuchamy? Co sprawia, że nie zawsze jesteśmy w stanie Go słuchać? Kogo lub czego słuchamy? Na co nastawione jest moje ucho? Na Boga? A może na mój gniew? A może na moje rozczarowanie? A może na moje wyobrażenie? A może na moje zranienie?...”

„Jesteśmy niecierpliwi. Brakuje nam wiecznie czasu. Nie umiemy czekać. A umiejętność czekania, rozpoznania Bożego działania wydaje się być w wierze, w podążaniu za Bogiem kwestią kluczową. Gdy czekamy, mamy tendencję do chodzenia na skróty. Gdy czekamy, mamy tendencję do schodzenia z wyznaczonej drogi, bo wydaje się nam, że gdy zejdziemy w tym kierunku, gdy podejmiemy taką decyzję, gdy zrobimy to, co mamy zrobić teraz w tym momencie, to dzięki temu osiągniemy coś więcej. W chodzeniu na skróty nastawieni jesteśmy na efekt, a Boże nastawienie to przemiana życia...”

„Tam, gdzie jesteśmy – jeśli zostaniemy w miejscu, gdzie strach nas zatrzymał, nigdy nie doświadczymy cudu chodzenia po wodzie. Pewnie można wysnuć z pięć kazań na temat tej przypowieści, jak to Piotr zwrócił uwagę na wiatr i zaczął znów tonąć, ale fascynują mnie uczniowie, którzy zostali w łodzi. Nie podjęli działania. Nie zrobili nic…”

„Oblubieniec i oblubienica to ludzie, którzy przygotowują się na bycie razem, na bycie ze sobą. To nie jest przygotowanie się na randkę, po której się rozejdą, ale to jest przygotowanie się na zejście i nie rozstawanie się. I mamy do czynienia z Oblubieńcem, który włożył niezwykły wysiłek, aby być gotowym na spotkanie z każdym z nas...”