„Oto dzisiaj w Twoim życiu chcę wszystko nowym uczynić…”

„O kim zwykle myślimy, że jest szczęśliwy? Pozwoliłam sobie napisać „antybłogosławieństwa” czyli to, jak świat rozumie szczęście: Błogosławieni bogaci, albowiem rządzą królestwem, jakie sami stworzyli. Błogosławieni uodpornieni na smutek i ślepi na ból innych, albowiem nie potrzebują pociechy. Błogosławieni silni i wpływowi albowiem oni zdobywają sobie sami swoje dziedzictwo. Błogosławieni przekonani o swojej zawsze słusznej racji, albowiem oni już się nasycili. Błogosławieni nieugięci w egzekwowaniu prawa albowiem nie doświadczają niepewności. Błogosławieni nieświadomi siebie, albowiem nie muszą się przejmować Bogiem. To jest lustrzane odwrócenie tego, o czym czytamy w Kazaniu na górze w tzw. ośmiu Błogosławieństwach...”

„Listopadowy wczesny poranek 1999 roku. Zimno, mokro, smutno. Przyjechaliśmy z Ilonką pociągiem na krakowski dworzec PKP, niestety brudny i nieprzytulny, jak chyba wszystkie polskie dworce. Ale co tam. Najważniejsze, że już jesteśmy na miejscu. Teraz tylko szybko do domu, wykąpać się, odespać zaległości. Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej. Nagle w brudnym, mrocznym kącie przejścia podziemnego zauważam przytulonego do kaloryfera, drżącego z zimna mężczyznę. Tuli swoją nieogoloną twarz do pomalowanych na brudno żółty kolor żeberek kaloryfera. Cały drży, a po policzku spływa mu łza…”

„Nie o czasach i chwilach, ale o obecności Boga w Jego Kościele, o triumfie Chrystusa w życiu każdego z nas (…) Bóg nie dał nam swojego Objawienia i swojego Słowa po to, abyśmy gubili się w domysłach, ale jak jest napisane we wstępie tej księgi – dał je po to, abyśmy byli błogosławieni…”

„Wchodzi bocznymi drzwiami, jak zabójca, jak złodziej. Uwielbia półmrok, niedopowiedzenie, niejasność, jakieś zaciemnienie… Inaczej niż prawda, która uwielbia światło, która uwielbia przestrzeń, zrozumienie… Inaczej…”